sábado, 16 de maio de 2009

Manuol Sardina - carta de 31-03-1885



[Carta para José Leite de Vasconcelos, einédita até agora. Mantubo-se la scrita tal i qual cumo stá ne l manuscrito de Sardina]



Miu stimable amigo:

Scuôlho de perferencia ua ortografía aportuêsada, declarando eiquí, que la letra v sona siêmpre cumo êl b, tal y qual cumo na lhengua castilhana.
Êl mirandés, amigo, tem los adverbios tanto, quanto y tam, yê verdade; reparae biêm num tem êlquam, donde se vei, que este antressante «dialecto» nim deve senó desprezio a los que amque lo sabem cumo you, se guardam biêm de lo falar, falando-lo solo êl pobo einorante, alhá |eilhes uns cum outros, pus quando tenem que falar a outra gente que num ie mirandesa y que fala grave, isto iê, êl portués, antonces fala tamiêm am portuès. D’onde se véi, que êl Dialecto mirandés yê ua lhengua cumo que de contrabando; lhengua que naide quiêre falar delantre de los outros que nun la sabem falar, cumo se êl falar am mirandes fuôra ua accion mala. porquei todo esto? Porque los por- tuèses, que num falam este dialecto, quando lo ouvem falar, faiem siêmpre la zomba a los pobres mirandeses, gente buôna y de vergonha, cumo hai pouca. Ajuntae a esto, que los nuôssos literatos anté vós y más dous ou trés professores del curso Superior de Letras, nim al menos chegórun a saber, que tal Dialecto eisistiê. correlativo homes de la sabedoria naturales d’estes sitios,
De todo esto ha resultado «fatalmente» stacionamento, que vós, êl melhor amigo de los mirandeses, tanto lhastimaes.
Mirae: asinalei ‘l’adverbio fatalmente, para que véiades, que inda náide le dou fuôro de cidade na lhengua mirandesa y notai tamiêm que num tem ‘l adjectivo gentil, cumum a todas ou a quaije todas las lhenguas neo lhatinas, nim êl verbo partir synonimo de marchar ou salir d’um punto para outro nim outras muitas palavras deviê tener!.
Tam despreziado cumo esta esta anfeliç lhengua, solo las tradicionales capas d’honras, gorras y calçones de los mirandeses. Honra | puis a los spanholes, que siêmpre ham tenido la maior venera- cion por los varios «questumes» de suôs porvincias y comarcas!
Êl pensar nesto, bun amigo, fai-me mal, muito mal; por esso vos digo adius, anté... nim you sei quando.
San Martino d’Angueira, 31 de marcio de 1885.
Manuôl Sardina.