segunda-feira, 19 de novembro de 2007

La grandura dun delor

Por Faustino Antão

Apuis dun die de sementeira, dar uns tragos na bota de bino era l que l mais de las bezes fazie, un bun modo d’atamar la secura i amolhecer l’aspereç de las gorjas. Mas naquel die nun era solo dua pinga qu’el percisaba. Sentie la falta d’algue cousa mais fuorte para aplaquiar aquel oupor lhougo a la nacença. Palpitaba-se-le, pulas bentas que traie, que tenie ganas de s’anroscar i anrodilhá-lo, birando-lo cumo se fai a las tripas de ls cebados apuis la matáncia, para assi fazer del un paçpalho.

Las gorjas quedórun assi apuis de passar l die agarrado al sembrador i a la rabiça de l arado. Deixar ua torna bien a modo d’agarrar las corrientes d’auga, tocar la junta que s’apaçmaçaba i s’afazie a las scassas palabras, que se mobie nua passada cúrtia i bagarosa, mesmo que l’anchura de la suorte i de l die fússen bien lhargos. S’algua gana le benie era sacada pulas ferronadas de la guilhada, que nua oubrigaçon ampuosta nun podien parar até la semiente spargida ne l arrastrado quedar cubierta.

Nun tenien cunta las bezes que sacou l lhenço d’assonar de l bolso, an to l die. Anrodilhado i ancardido, pouco lhimpaba, mas sacaba-lo nua teima de se lhibrar de l sudor colado al puolo que, alhebantado naquel abexedo, cumo cúscaro se le agarraba a la cara i a la scuma que le nacie ne ls beiços.

Mas aquel die nun fui armano als outros. Arrastrou, sembrou i ampeçou la torna cul sentido alborotado i bien çtante dende. Nun houbo un stantico que ende se quedasse an paç. Zertaba cumo perro que nun conhece duonho. Se hai dies an que un home antrega l çamarro i bende l’alma al diabro este fui un deilhes.

Las tripas armanában-se a todo este stado de cousas, nun le pedien nada. Sien el se dar de cuonta, yá sue tie habie botado mano dun rascanho de la fogaça i dues sobras de cebolha demolhada ne l saleiro. Nun tenie fame, nun tenie ganas, aquel quemido nun l’iba a saber cousa cun cousa. Mas ateimou. L queimor de la cebolha nun l sentie, las piedras de sal rebolbien la códia que nien papa quedada. Tamien ls sous dientes se negában a moler aqueilha mistura de quemido.

Agora, sentado ne l puial de la puorta i quando l bino fazisse cama ne l stómato pa l maçcado, talbeç arribasse. Mas aqueilha paçmaceira de l bandulho era seinha que la rebuolta yá nun staba solo ansilbada an sue cabeça. Cun estes arressaios, daba muostras de ser baliente, a fazer fé noutras que tubo, que fúrun piores que pulberino çtruidor de gabielhas i parbas, solo que este querie çtruí-le ls sentidos para siempre. El coincie-las bien. Ampeçában quaije siempre cumo se fusse ua morrinha na crona de la cabeça, mas nun sfregante birában nun martelhar duro i fuorte cumo malhadores a bater an fierro nun çpique na frauga.

Las sues antranhas stabán stranhas. Tan stranhas que solo se habie sentido assi quando l filho mais bielho s’afogou. Mas todo habie acuntecido hai muitos anhos. Maldita tarde aqueilha. Quedou siempre grabada an sue mimória, antristeciu-le para siempre l coraçon de tiu i de pai. Quedar sien un filho nun ye cumo quedar sien un bornal, sien ua junta, sien un ganado, esso todo poderá benir apuis. Quedar sien un filho ye quedar sien un cacho d’un. Un filho que s’afoga nun ben mais.

Nunca chegou a dantender porquei tubo de passar por tamanho anfertúnio, por tamanho delor. Chorou anhos a filo, rezou riestras d’Abé-Maries, rosairos sien cunta. De nada serbiu. Concho de bida! Si hai horas bien malditas? Que fiç you para merecer tamanho castigo? Éran estes marmúrios ourtigantes i pochos que nun l deixában assossegado. Serie todo esso obra de l çtino, i qu’el tenie que cumprir!?

Querie tener culpa mas nun sabie cumo ancuntrá-la. Querie çculpar-se mas nun sabie cumo fazé-lo. Fúran anhos i anhos nua cundanaçon própia de quien muito quier i ama aquel garoto, mais que todo l que habie neste mundo. Chegou a ouferecer-se an beç del: Mais balie que tubisse sido you! Trocaba de lhugar, porque aquel garoto tenie ua alma sien macla, pura, branca, sien pecados, amanhadica pa l’eidade que tenie. Frolie ne l sou coraçon un tiempo nuobo. Ganhou la stima de ls mais bielhos pula eiducaçon i respeito. Tenie l’amistade de ls mais nuobos por ser camarada i berdadeiro…

Habie-se ido para siempre, quando tenie tanto para bibir i suonhos por acabar. Nun staba cierto. Jesé chegaba a dubidar de sue fé, chegaba a desear ua demanda cun quien toca l mundo. Se la tubisse, habie de lhuitar cun quantas fuorças tenie para poner aqueilho todo an bun camino, habie de ditar ua lei pa que la muorte nun lhebasse ls buonos.

Tamien Sabel, se reboltou, maldezindo, nun querendo aceitar l assucedido pa l sou garoto. Porque nun lo lhebou quando era un anjico, i solo agora que era un moçon capaç de sacar auga dun poço para regar l milho? Nun era qualquiera un, era aqueilho qu’eilha carregou, que sentiu pula purmeira ber bulhir i fazer anchar sue barriga, l purmeiro que tubo, aquel que fizo cun qu’eilha sentisse l gusto de birar mulhier, mai. Éran estas i muitas outras percuras que fazie. Oubrigou a bender la lhata adonde staba aquel maldito poço, nunca mais quijo salir sola para aquel termo. Palpitaba-se-le que l anfertúnio que lo lhebou, inda se mantenie de spreita para ber se lhebaba mais, mas deilha nun habie de sobrar mais nanhun. Fazírun l antierro, mas tenien-lo siempre ne l sentido, amentában-lo, mirában-lo, falában cun el siempre que querien. Las besitas al cemitério atamában sou delor.

Jesé, agora, só querie tener la certeza de que nun habie perdido la rapaza. I éran tantas i tamanhas las dúbedas que lo atormentában, acabrunhában i reboltában... Habie dado l permisso par’eilha s’ir a tener cula madrina a las Américas. Mas porquei l fizo? Starie el buono de l juízo? I se la bida deilha nun atinasse? Nunca s’iba a perdonar. Sien falas, d’uolhos molhados i puostos ne la fin de la rue por adonde la sue nina se habie ido a agarrar la camioneta pa l camboio. Aquel oulhar pasmado era cumo ua frincha por adonde salie ua mauga tristonha i doliente. Solo se dando quanta de l balor de tener ls filhos al pie apuis de s’íren. Eilhes éran cumo ua candeia que alhumbraba la sue bida. Ls filhos dában-le alegrie i fuorças de nun parar.

Staba tan acobilhado an sous pensamientos, que nien arreparaba que Sabel, sue tie i mai deilha tamien, lo acumpanhaba nestas horas de xufrimiento, d’angústia, de solidon. La tristeza pon las pessonas xordas, amboubece-las. Mas eilha de beç an quando miraba-lo i soltaba alguas palabras, cumo quien quier trocar aquel siléncio por outras, a ber se lo sacaba de las trebas. Mesmo que la gana deilha fusse quedar calhada i estas fússen sacadas cun tamanho sfuorço que solo eilha sabie cumo salien. Mas que outra cousa podie fazer!? Solo sabie l tamanho daquel zánimo porque l sou nun era mais pequeinho. Merterizaba-se, culpaba-se de nun tener al pie deilha la rapaza. Bonda-te esse rascanho até hora de cenar? Ou quieres mais algue cousa?, dezie eilha a sou tiu. Dórun permisso porque cuidában que era l melhor par’eilha, mesmo ampenhando to las alegries. L’alegrie de ser ua rapaza guapa, sana, scorreita, porque bieno apuis de dous rapazes. Quedou siempre l mais querer de ls armanos, l reparo de todos i duonha de to ls mimos. Fazírun ampeinho nua eiducaçon ne l respeito de ls mais bielhos, daprendiu a fazer todo l que ua rapaza debie saber. Sabel querie xufrir sien que naide bisse, mas, cumo scunder l que le iba n’alma, se ls sous uolhos éran cumo dues jinelas abiertas i denunciadoras?! Tenie que ser cumpanheira de sou tiu an todo, i el nesta hora bien percisaba. De l armano mais bielho nun dantendiu. Agora nun querie atar outro zgusto, nun querie zeiludi-lo. Habie jurado que percurarie ancuntrar las palabras d’ánimo para el, até que l coraçon de mai dezie-le, alhá bien ne l fondo, que quedaba sien la filha, mas todo iba a ser melhor quando eilha fusse mai i quedasse a sou pan quemer.

Era ou nun era este lhugar ua tierra madraça, adonde nun habie feturo? Era ou nun era berdade que tamien eilha quando fui rapaza querie ua bida melhor? Que esta tierra era probe i squecida, antriçada i çtante de l saber? Tierra pequeinha adonde las famílias yá nun cabien? Fizo-lo cula çculpa de nas Américas haber un lhugar buono, ua bida mais farta, un feturo çfrente. I eilhes querien todo esso par’eilha.

Casou-se cun Jesé i habie-le pormetido que le darie ls filhos que el quejisse i que beníssen cula gráçia de l Sprito Santo. Agora sien sue ajuda, sou tiu nunca s’iba a perdonar por bias de la rapaza. Coincie-lo tan bien cumo coincie las sues manos. I cun eilha, que era sue mai cumo iba a ser? L coraçon de mai nun ye fácele d’aturar quando queda baziu, i agora asparcie-se a un rodielho apuis de trocido. Cumo coraçon nun botaba pinga. Quando bieno la rapaza fui la maior alegrie, porque se quedou sola ne l meio de seis, cumo frol que arrebenta ne l meio dun huorto.

L que eilhes fazírun nun fui çfrente de muitos. Tamien la filha de Jesé Einácio i de Alípio salírun de casa. Sien cuntar las rapazas que fazien cumpanha a famílias anteiras, que porqui bendien l que tenien de raíç. Arrematában ls trastes para pagar la biaige, fazendo ua corriente que solo an tiempo de guerra s’armanaba. Íban respundendo a las cartas de chamada i aceinhos de l Stado, para passar la mar para sítios muitos deilhes mais loinge que l anfierno, donde nunca mais benien i por ende se quedában, sien que las demudas fússen assi tan buonas cumo fúrun sonhadas. Estes scapados por alhá se quedában, mandando nuobas, remuniando sauidades i ganas de un die bolber nien que fusse solo de besita. Mas agora que la sue rapaza tomou l mesmo rumo ye que abaluában bien a quanto ua mai i un pai ten que s’assujeitar para bien de ls sous.

Ai balha-me Dius! Se podira tornar atrás!, éran ls piensamientos de Sabel. Mas nun era arrecular un ou dous dies, mas si muitos anhos, aqueilhes todos an que al serano la ponie al cuolho, la lhebaba al chinchin, le cuntaba cuontas para se drumir, que le peinaba aquel sou pelo oundiado de quelor d’ouro, l’ansinaba a tomar cunta de las monas, la bestie para s’ir a la scuola, a la doutrina.Tornar a ansiná-le cumo se fila, cumo se fai meia, cumo se fai l caldo, cumo se lhimpa la casa, tornar a ansiná-le a ser mulhier. Era esta nina que Sabel querie de buolta, sentada na mesma mesa adonde ls armanos, que fusse sue cumpanheira, l’outra mulhier de casa.

Jesé sentie aquel pulberino que lo zapacénciaba, nun sabie cumo lo habie d’adominar. Las nuites íban a ser piores, siempre assi fui cun el, parcie-le que todo le benie a la cabeça. Adonde starie eilha agora? Starie cun fame, cun sede, perdida? Cumoquiera yá bien loinge deili, la camioneta i l camboio son ligeiros. Sabel, de mansico, de beç anquando percuraba sacar l sou tiu daquela solidon, dezindo-le: Jesé, eilha yá ye ua mulhier, ye fuorte! Bés que quando era pequeinha tamien tu dezies que nun era chorona nien lhebou muito tiempo a medrar! L que fazimos fui porque la queriemos muito, para ber s’eilha ten ua bida melhor que nós tubimos. Porqui nun hai feturo para naide.

Jesé botou fuora las purmeiras palabras dessa tardica:

- Si, tu bien falas mulhier, mas para quei tener filhos s’apuis de taludos se scápan para loinge!?

- Home ten que ser assi! La casa de ls pais ten que ser cumo un niu dun páixaro, l nuosso deber ye dar-le la melhor criacon, i por muito que mos custe hai que soltá-los. Nun quedaba bien cortar-se-le las prumicas de las alas. Nun l’ampunteste de casa, tamien era gana deilha salir. Nun fui assi cuntigo i cumigo? L die de manhana naide l sabe cumo será. Se l que fazirmos hoije fur an fé de que ye l melhor, stamos a atinar ne l bun camino. Lhembras-te que quando ampeçeste alredror de mi i quejiste que fusse la tue cumbersada, siempre me dezies que un de ls tous suonhos era benir a fazer família noutro lhugar, mesmo qu’esse fusse ne l outro lhado de l mundo, mesmo que fusse adonde nun habisse nada nien naide, mesmo que tubisses que ir-te sien mi i apuis you salir cula carta de chamada? Lhembras-te que fúrun anhos i anhos cun essa cisma i esso solo te saliu de la cabeça apuis que la bida porqui ampeçou a melhorar, apuis de ber ls tous filhos sien fame, mais bien bestidos i que merqueste l ganado, deixeste de tener las bacas d’ameias, merqueste la huorta, l tapado de ls Barreiros i la lhameira de la Chaneira, i faziste l sobrado de la nuossa casa? Nun te squeças que siempre quejiste pa ls tous filhos l melhor i qu’eilhes fazíssen ls suonhos que l pai nun fizo! Que siempre me deziste que nunca l’íbas a negar l pedido se quejíssen salir pul mundo? Mesmo qu’esses suonhos para nós séian dies cunsemidos i nuites sien drumir, tenemos que ser siempre justos cun nós. Solo assi sabemos se fazemos l bien. L tiempo l dirá home! Fé an Dius.

Tamien l sol dessa tarde de l més d’Outubre yá arrunsaba ls telhados, scapabasse mudo i sien dar muostras de birar las cousas. Antes de cenar habie que apanhar l milho para aquemodar la junta para soutrodie.

L tiempo fui-se passando. Jesé i Sabel cuntinórun tocando la bida, atrás de la cria, de l tagalhico de canhonas i amanhando las huortas. Doutro modo nun podie ser, ls filhos mais nuobos inda stában por criar, la sina de ser pai i mai era para lhebar até al fin. D’alhá ampeçórun a chegar nuobas de que todo sataba bien. Esso ajudaba-los, porque outro modo nun habie de cuntináren lhigados al outro mundo que quedaba bien mais alhá para abaixo de la sierra de Mogadouro. Bolbidos ua dezena i meia d’anhos ye que la bírun. Agora yá mai de filhas quaije cula eidade qu’eilha deiqui se scapou.

La grandura dun delor, naide la sabe, solo que a las bezes até cuidamos que si.

Faustino Antão

sábado, 17 de novembro de 2007

Eibangeilho de San Lucas – Cap. IV


Por Bernardo fernandes Monteiro


L Santo Abangelho de Jasus Cristo segundo San Lucas


Capítulo IV

1. Cheno puis de l Sprito Santo boltou Jasus de l Jordan, i fui lhebado pul Sprito al deserto.

2. Onde stubo quarenta dies, i fui tentado pul diabro. I nun comiu nada nestes dies: i passados eilhes, tubo fome.

3. Dixo-le anton l demonho: Se sós Filho de Dius, diç a esta piedra que se cumbirta an pan.

4. I Jasus le respundiu: Stá scrito: Que l home nun bibe somente de pan, mas de toda la palabra de Dius.

5. I l demonho el lhebou a un alto monte, i le mostrou todos ls reinos de la redundeza de la tierra, an un momento de tiempo,

6. I le dixo: Darei-te todo este poder i la glória destes reinos: porque eilhes me fúrun dados: i you los dou a quien bien me parcir.

7. Portanto, se tu na mie preséncia, prostrado, me adorares, todos eilhes seran tous.

8. I respundendo Jasus, le dixo: Scrito stá: Al Senhor tou Dius adorarás, i a el só serbirás.

9. Lhebou-le inda a Jerusalen, i puso-lo subre l pináculo de l templo, i dixole: Se yes Filho de Dius, lhança-te deiqui abaixo.

10. Porque stá scrito que Dius mandou als sous anjos, que tubíssen cuidado de ti, i que te guardássen,

11. I que te segurássen an sous braços, para nun frires talbeç l tou pie an algun piedra.

12. I respundendo Jasus, le dixo: Dito stá: Nun tentarás al Senhor tou Dius.

13. I acabada toda la tentacion, se retirou del l demonho, até cierto tiempo.

14. I boltou Jasus, an birtude de l sprito, para Galileia, i la fama del se debulgou por todo aquel paíç.

15. I el ansinaba nas sinagogas deilhes, i era aclamado grande por todos.

16. I biu a Nazaré, onde se habie criado, i antrou na sinagoga, segundo l sou questume, an die de sábado, i lhebantou-se para ler.

17. I fui-le dado l lhibro de l profeta Isaías. I quando zanrolhou l lhibro, achou l lhugar onde staba scrito:

18. L Sprito de l Senhor repousou subre mi, porque el me cunsagrou cun la sue uncion, i ambiou-me a pregar l eibangeilho als pobres, a sanar als quebrantados de l coraçon:

19. A anunciar als catibos redencion, i als ciegos bista, a poner an libardade ls quebrantados para sou resgate, a publicar l anho faborable de l Senhor i l die de la retribuicion.

20. I habendo anrolhado l lhibro, le dou al menistro, i se assentou. E quantos habien na sinagoga tenien ls uolhos fincados nel.

21. I começou el a dezir-les: Hoije se cumpriu esta scritura nos buossos oubidos.

22. I todos le dában teçtemunho, i se admirában de la grácia de las palabras que salien de la sue boca, i dezien: Nun ye este filho de José?

23. Anton les dixo Jasus: Sin dúbida que bós me aplicareis este probérbio: Médico, cura-te a ti mesmo: todas aqueilhas grandes cousas, que oubimos dezir que faziste an Cafarnaun, faç-las tamien eiquí na tue pátria.

24. I prosseguiu: Na berdade bos digo que ningun profeta ye bien aceite na sue pátria.

25. Na berdade bos digo que muitas biúdas habie an Eisrael nos dies de Eilias, quando fui fechado l cielo por trés anhos i seis meses, quando houbo ua grande fame por toda la Tierra:

26. I a ningua deilhas fui mandado Eilias, senun a ua mulhier biúda de Sarepta de Sidónia.

27. I muitos lheprosos habie an Eisrael ne l tiempo de l profeta Eliseu, mas ningun deilhes fui lhimpo, senun Naaman de Síria.

28. I todos ls que stában na sinagoga, oubindo isto, se anchírun de ira.

29. I lhebantórun-se, i lo lhançórun fuora de la cidade: i lo cunduzírun até al cume de l monte, subre lo qual la sue cidade staba fundada, para lo precipitáren.

30. Mas el, passando pul meio deilhes, se retirou.

31. I deciu a Cafarnaun, cidade de Galileia, i eilhí los ansinaba nes sábados.

32. I eilhes se spantában de la sue doutrina; porque la sue palabra era cun outoridade.

33. I staba na sinagoga un home cheno de spritos eimundos, i sclamou an boç alta.

34. Dezindo: Deixa-nos, que tenes tu cun nós, Jasus Nazareno? beniste a perder-nos? bien sei quien yes: yes el Santo de Dius.

35. Mas Jasus le respundiu, dezindo: Calha-te, i sale desse home. I l demonho, depuis de l tener lhançado an tierra ne meio de todos, saliu del sin le fazer mal algun.

36. I quedórun todos chenos de pabor, i falában uns cun ls outros, dezindo: Que cousa ye esta, porque el cun poder i cun bertude manda als spritos imundos, i estes sálen?

37. I por todos ls lhugares de l paíç corrie fama de sou nome.

38. I salindo Jasus de la sinagoga, antrou an casa de Simon. Ora la suogra de Simon padecie grandes febres: i pedírun-le que se cumpadecisse deilha.

39. I anclinando-se an pie subre eilha, puso preceito a la febre, i la febre la deixou. I eilha lhebantando-se lhougo se puso a serbí-los.

40. I quando fui sol puosto, todos ls que tenien anfermos de defrentes males, los traien. I el, ponendo sus manos subre cada un deilhes, los sanaba.

41. I de muitos salien ls demonhos, gritando i dezindo: Tu yes l Filho de Dius: mas el, reprendendo-los, nun permitie que eilhes tal dexíssen, que sabien que el mesmo era l Cristo.

42. I depuis que fui die, tenendo salido, se retirou para um lhugar deserto, e las gentes lo buscában, i fúrun até onde el staba, i lo detenien, para que se nun apartasse deilhes.

43. El les dixo: A las outras cidades ye necessairo tamien que you anuncie el reino de Dius, que para isso ye que fui ambiado.

44. I andaba pregando nas sinagogas de Galileia.

quinta-feira, 15 de novembro de 2007

Eibangeilho de San Lucas. Cap. III

Por Bernardo Fernandes Monteiro


L Santo Abangelho de Jasus Cristo segundo San Lucas

Capítulo III

1. I ne l anho décimo quinto de l ampério de Tibério César, sendo Póncio Pilatos gobernador de la Judeia, i Harodes tetrarca de la Galileia, i sou armano Felipe tetrarca de Ituréa i de la probincia de Traconites, i Lisanias tetrarca de Abilenia,

2. Sendo príncipes de ls saçardotes Anás i Caifás, bieno la palabra de l Senhor subre Juan, filho de Zacarias, ne deserto.

3. I el fui discurrindo por toda la tierra de l Jordan, pregando l bautismo de peniténcia para remisson de pecados.

4. Cumo stá scrito ne lhibro de las palabras de l profeta Eisaías: Boç de l que chama ne deserto: Aparelhai l camino de l Senhor, fazei dreitas las sues bredas.

5. Todo l balhe sera cheno, i todo l monte i cabeço será arrasado, i ls malos caminos tornáran-se dreitos i ls scabrosos lhanos.

6. I todo l’home berá l Salbador ambiado por Dius.

7. Dezie puis Juan al pobo que benie para ser por el bautizado: Raça de bíboras, quien bos adbertiu que fugíssedes de la ira que bos stá amanaçada?

8. Fazei portanto fruitos dignos de peniténcia i nun comeceis a dezir: Nós tenemos por pai a Abraan. Porque you bos declaro que Poderoso ye Dius para fazer que d’estas piedras náçan filhos a Abraan.

9. Porque yá l machado sté puosto a la raiç de las árboles. I assi toda la árbole que nun dá bun fruito será cortada i lançada ne fuogo.

10. I le preguntában las gentes, dezindo: Puis que faremos?

11. I respundendo-les, dezie: l que ten duas túnicas dé ua al que nun ten: i l que ten que comer, faga l mesmo.

12. I benírun tamien a el publicanos, para que los bautizasse, i le dexírun: Mestre, que faremos nós?

13. I el les respundiu: Nun cobreis mais de l que lo que bos fui ourdenado.

14. De la mesma suorte preguntában-le tamien ls suldados, dezindo: I nós que faremos? I Juan les respundiu: Nun trateis mal nin ouprimais cun calúnias persona algua, i dai-bos por cuntentes cun l buosso soldo.

15. I cumo l pobo antendisse, i todos assentássen nos sous coraçones que talbeç Juan serie l Cristo.

16. I respundiu Juan, dezindo a todos: I you na berdade bos bautizo an auga, mas benerá outro mais fuorte de l que you, a quien you nun sou dino de zatar la correia de ls sous çapatos: el bos bautizará an bertude de l Sprito Santo i ne fuogo:

17. La qual pala stá na sue mano i el lhimpará la sue eira i recolherá l trigo ne sou celeiro, i queimará las palhas an un fuogo que nunca se apaga.

18. I assi anunciaba outras muitas cousas al pobo nas sues eisortaciones.

19. Mas Harodes tetrarca, sendo por el reprendido, por causa de Harodías, mulhier de sou armano, i de todos ls males que Harodes habie feito,

20. Acrescentou subre todos ls mais crimes tamien l de mandar meter Juan nua cadena.

21. I acunteciu, que cumo recebisse l bautismo todo l pobo, depuis de bautizado tamien Jasus i stando an ouracion, abriu-se l cielo.

22. I deciu subre el l Sprito Santo an forma corpórea, cumo ua palomba: sonou de l cielo ua boç, que dezie: Tu yes aquel miu filho specialmente amado: an ti ye que tengo puosto toda la mie cumplacéncia.

23. I l mesmo Jasus começaba a ser quaje de trinta anhos, filho, cumo se julgaba, de José, que l fui de Helí, que l fui de Matat,

24. Que l fui de Lebí, que l fui de Melquí, que l fui de Jane, que l fui de José.

25. Que l fui de Matatías, que l fui de Amós, que l fui de Naun, que l fui de Hesli, que l fui de Nage;

26. Que l fui de Mahat, que l fui de Matatías, que l fui de Semei, que l fui de José, que l fui de Judá,

27. Que l fui de Juana, que l fui de Resa, que l fui de Zorobabel, que l fui de Salatiel, que l fui de Nerí.

28. Que l fui de Melquí, que l fui de Adí, que l fui de Cosan, que l fui de Er,

29. Que l fui de José, que l fui de Eliezer, que l fui de Jorin, que l fui de Lebí,

30. Que l fui de Simeon, que l fui de Eliacin,

31. Que l fui de Melica, que l fui de Mainan, que l fui de Matata, que l fui de Natan, que l fui de Dabide,

32. Que l fui de Jessé, que l fui de Obed, que l fui de Booç, que l fui de Salmon, que l fui de Naason,

33. Que l fui de Aminabad, que l fui de Araon, que l fui de Erson, que l fui de Farés, que l fui de Judas,

34. Que l fui de Jacó, que l fui de Isaac, que l fui de Abraan, que l fui de Taré, que l fui de Nacor,

35. Que l fui de Sarug, que l fui de Ragau, que l fui de Faleg, que l fui de Héber, que l fui de Sala,

36. Que l fui de Cainan, que l fui de Arfaxad, que l fui de Sen, que l fui de Noé, que l fui de Lamec,

37. Que l fui de Matusalen, que l fui de Henoc, que l fui de Jared, que l fui de Malaleel, que l fui de Cainan,

38. Que l fui de Henos, que l fui de Set, que l fui de Adan, que fui criado por Dius.

quarta-feira, 14 de novembro de 2007

Eibangeilho de San Lucas – Cap. II



Por Bernardo Fernandes Monteiro


L Santo Abangelho de Jasus Cristo segundo San Lucas

Capítulo II

1. I acunteciu naqueilhes dies que saliu un édito eimanado de César Agusto, para que fusse alhistado todo l mundo.

2. Este purmeiro alhistamento fui feito por Cirénio, gobernador de la Síria.

3. I íban todos alhistar-se, cada un a sue cidade.

4. I chubiu tamien Jesé de Galileia, de la cidade de Nazaré, a la Judeia, a la cidade de Dabide, que se chamaba Belen, porque era de la casa i família de Dabide,

5. Para se alhistar cun la sposa Marie, que staba pejada.

6. Stando alhi, acunteciu cumpletáren-se ls dies an que habie de parir.

7. I pariu a sou filho primogénito, i lo anfachou i lo reclinou an ua manjadoura, porque nun habie lhugar para eilhes na stalaige.

8. Ora naqueilha mesma comarca habie uns pastores que begiában i rebezában antre si las begílias de la nuite para guardáren l sou rebanho.

9. I eis que se apresentou junto deilhes un anjo de l Senhor i la claridade de Dius los cercou de refulgente lhuç, i tubírun grande temor.

10. Poren l anjo les dixo: nun temais, porque eis eiqui bos bengo anunciar un grande gozo, que lo será para todo l pobo.

11. I ye que hoije bos naciu na cidade de Dabide l Salbador, que ye l Cristo Senhor.

12. I este ye l sinal que bo-lo fará coincer: achareis un nino ambuolto an panhos, puosto an ua manjadoura.

13. I subitamente apareciu cun l anjo ua multidon numarosa de la melícia celestial, que lhoubaba a Dius i dezie:

14. Glória a Dius ne mais alto de ls cielos i paç na tierra als homes, a quien el quier bien.

15. I acunteciu que, depuis que ls anjos se retirórun deilhes pa l cielo, falában antre si ls pastores, dezindo: passemos até Belen i béiamos que ye lo que l Senhor nos mostrou.

16. I fúrun cun grande priessa, i achórun Marie i Jesé i l nino puostos an ua manjadoura.

17. I bendo isto, cunhecírun la berdade de l que se les habie dito acerca deste nino.

18. I todos ls que oubírun se admirórun i tamien de l que les habien referido ls pastores.

19. Antretanto Marie ouserbaba todas estas cousas, cunfrindo alhá ne fondo de l sou coraçon uas cun las outras.

20. I ls pastores boltórun glorificando i lhoubando a Dius, par todo l que tenien oubido, i bisto que era cunforme l que tenien dito.

21. I depuis que fúrun cumpridos ls uito dies para ser circuncidado l nino, fui-le puosto l nome Jasus, cumo le tenie chamado l’anjo, antes que fusse cuncebido no bientre de sue mai.

22. E depuis que fúrun cuncluídos ls dies de la purificacion de Marie, segundo la lei de Moisés, lhebórun-lo a Jerusalen para lo apresentáren al Senhor,

23. Segundo l que stá scrito na lei de l Senhor “todo l filho macho, que fur primogénito, será cunsagrado al Senhor”,

24. I para oufrecéren an sacrafício, cunforme l que stá mandado na lei de l Senhor, un par de ruolas, ou dous palumbicos.

25. I habie anton an Jerusalen un home chamado Simeon, i este home justo i timorato speraba la cunsolacion de Eisrael, i l Sprito Santo staba nel.

26. I habie recebido repuosta de Sprito Santo, que el nun berie la muorte sin ber purmeiro l Cristo de l Senhor.

27. I bieno por Sprito al templo. I taiendo ls pais l nino Jasus, para cumpríren cun l preceito, segundo l questume de la lei, por el;

28. Anton lo tomou an sous braços Simeon, lhoubou a Dius, i dixo:

29. Agora ye, Senhor, que tu çpides al tou serbo an paç, segundo la tue palabra.

30. Porque yá ls mius uolhos bírun l Salbador que tu nos deste.

31. L qual aparelheste delantre de la face de todos ls pobos,

32. Cume lhume para ser rebelado als gentius i para glória de l tou pobo d’Eisrael.

33. I sou pai i sue mai stában admirados daqueilhas cousas que del se dezien.

34. I Simeon los abençoou i dixo para Marie sue mai: Eis eiqui stá puosto este nino para ruína i para salbacion de muitos an Eisrael i para ser l albo a que atire la cuntradicion.

35. I será esta ua spada que traspassará la tue mesma alma, a fin de se çcubríren ls pensamientos que muitos teneran scundidos nos coraçones.

36. I habie ua profetiza chamada Ana, filha de Fanuel, de la tribo de Azer. Esta habie yá chegado a ua eidade muito abançada i tenie bibido siete anhos cun sou marido, zde la sue bergindade.

37. Achaba-se esta anton biúda de eidade de uitenta i quatro anhos. Eilha nun se apartaba de l templo, onde serbie a Dius de die i de nuite, an aiunas i ouraciones.

38. Eilha, puis, subrebenindo nesta mesma oucasion, daba grácias a Dius i falaba del a todos ls que sperában la redencion d’Eisrael.

39. I depuis que eilhes dórun fin a todo, segundo l que mandaba la lei de l Senhor, boltórun a Galileia, para la sue cidade de Nazaré.

40. Antretanto l nino crecie i se forteficaba, stando cheno de sabedoria, i la grácia de Dius era cun el.

41. I sous pais íban todos ls anhos a Jerusalen no die solene de la Páscoa.

42. I quando tubo doze anhos, chubindo eilhes a Jerusalen, segundo l questume de l die de la fiesta,

43. I acabados ls dies que eilha duraba, quando boltórun para casa, quedou l nino Jasus an Jerusalen, sin que sous pais lo adbertíssen.

44. I crendo que el benerie cun ls de la cometiba, andórun camino de un die, i lo buscában antre ls parientes i coincidos.

45. I cumo l nun achássen, boltórun a Jerusalen an busca del.

46. I acunteciu que trés dies depuis lo achórun ne templo, assentado ne meio de ls doutores, oubindo-los i fazendo-les preguntas.

47. I todos ls que l’oubien stában pasmados de la sue anteligéncia i de las sues repuostas.

48. I quando lo bírun se admirórun. I sue mai le dixo: Filho, por que ouseste assi cun nós? Sabe que tou pai i you te andamos buscando chenos de afliçon.

49. I el les respundiu: Para que me buscábades? nun sabeis que amporta oucupar-me de las cousas que son de l serbício de miu pai?

50. Mas eilhes nun entendírun las palabras que les dixo.

51. I deciu cun eilhes i bieno a Nazaré: i staba a la oubediéncia deilhes. I sue mai cunserbaba todas estas palabras ne sou coraçon.

52. I Jasus crecie an sabedoria i an eidade i an grácia delantre de Dius i de ls homes.




domingo, 11 de novembro de 2007

Eibangeilho de San Lucas – Cap. I


[Bernardo Fernandes Monteiro publicou na Revista de Educação e Ensino, Vol. IX (1894), pp. 152-165, 252-265 i 500-507, ls dieç purmeiros capítulos de l Eibangeilho de San Lucas, l que ye menos de la metade de ls binte i quatro capítalos que ten aquel Eibangeilho. Dessa publicacion tamien mos anforma José Leite de Vasconcelos, ne ls sous Estudos de Philologia Mirandesa, I, p. 27.

La publicaçon de l testo de Bernardo Monteiro ten ua antroducion de A. R. Gonçalves Vianna, assi cumo ua amportante nota de l mesmo outor, subre las regras de scrita de l mirandés segundo la sue oupenion. Assi, a este outor se le dében las primeiras regras dua scrita normal de l mirandés, que fúrun praticadas por Bernardo fernandes Monteiro. Ye ua debída que l mirandés ten para cun aquel eilustre lhenguista, mas de que pouco se fala.

Atendendo a la data de la publicaçon, todo andica que la traducion de Bernardo Fernandes Monteiro tenerá sido feita an 1893 ou mesmo antes, pus ua obra cumo ls Quatro Eibangeilhos, inda porriba culs meios daquel tiempo, nun se fazie dun die pa l outro.

Eiqui se publícan, pula 1ª beç zde 1894, ls nuobe capítalos salidos, un de cada beç pa la cousa nun ser mui pesada. La scrita fui por mi puosta al modo de la Cumbençon Ourtográfica de la Lhéngua Mirandesa, mas mexendo neilha l mínimo possible. A.F.]



Por Bernardo Fernandes Monteiro

L Santo Abangelho de Jasus Cristo segundo San Lucas

Capítulo I

1. Puis que fúrun na berdade muitos ls que amprendírun poner an órdene la narracion de las cousas que antre nós se bírun zampenhadas,

2. Cumo no las cuntórun ls que zde l prencípio las bírun cun sous própios uolhos i que fúrun menistros de la palabra:

3. Parciu-me tamien a mi, scelentíssimo Teófilo, depuis de me haber deligentemente anformado de cumo todas eilhas se passórun zde l prencípio, dar-te por scrito la relacion deilhas,

4. Para que conheças la berdade daqueilhas cousas an que tenes sido anstruído.

5. Houbo an tiempo de Harodes, rei de la Judeia, um saçardote por nome Zacarias, de la turma d’Abias, i sue mulhier, de la família d’Aaron, tenie por nome Sabel.

6. I ambos éran justos delantre de Dius, caminando porfeitos an todos ls mandamentos i preceitos de l Senhor.

7. I nun tenien filhos porque Sabel era stere, i ambos se achában an eidade abançada.

8. I sucediu puis que, zampenhando Zacarias delantre de Dius l cargo de saçardócio, na órdene de la sue turma,

9. Caiu-le por suorte, segundo l questume que habie antre ls saçardotes, antrar ne templo de l Senhor a oufercer l ancenso.

10. Staba toda la multidon de l pobo fazendo ouracion de la parte de fuora, al tiempo que se oufercie l ancenso.

11. I aparciu a Zacarias un anjo de l Senhor, puosto an pie de la parte dreita de l altar d’ancenso.

12. L que bendo Zacarias, quedou todo torbado, i fui grande l temor que lo assaltou.

13. Mas l anjo le dixo: Nun temas Zacarias, porque fui oubida la tue ouracion: i Sabel tue mulhier te parirá un filho i ponerás-le l nome de Juan.

14. I te ancherás de gusto i de alegria i muito se alegraran ne sou nacimiento.

15. Porque el será grande delantre de l Senhor: i nun buberá bino, nin algua outra bubida que puda ambriagar, yá zde l bientre de sue mai será cheno de l Sprito Santo.

16. I cumberterá muitos de ls filhos de Eisrael al Senhor sou Dius.

17. I el mesmo irá adelantre del ne sprito i bertude de Eilias, para reunir ls coraçones de ls pais al de ls filhos, i reduzir ls ancrédulos a la purdéncia de ls justos, para purparar al Senhor un pobo porfeito.

18. I dixo Zacarias al anjo: por onde coincerei you la berdade dessas cousas? porque you sou bielho, i mie mulhier sta abançada an anhos.

19. I respundendo, l anjo le dixo: you sou Grabiel, que assisto delantre de Dius i que fui ambiado para te falar, i te dar esta buona nuoba.

20. I zde agora quedarás mudo i nun poderás falar até al die an que estas cousas sucédan, bisto que nun deste crédito a las mies palabras, que se han de cumprir.

21. I l pobo staba sperando a Zacarias: marabilhaba-se de ber que el se demoraba no templo.

22. I quando saliu nun les podie falar, i antendírun que habie tenido ne templo algua bison. I el lo seneficaba por acenos, i quedou mudo.

23. I acunteciu que, depuis de se tenéren acabado ls dies de l sou menistério, retirou-se Zacarias para sue casa.

24. I algun tiempo depuis, cuncebiu Sabel, sue mulhier, que por cinco meses se deixou star scundida, dezindo:

25. Isto ye la grácia que l Senhor me fizo, nos dies an que atendiu a tirar l miu apróbio d’antre ls homes.

26. Stando Sabel ne sesto més, fui ambiado por Dius l anjo Grabiel a ua cidade de Galilea, chamada Nazaré,

27. A ua birge çposada cun un baron que se chamaba Jesé, de la casa de Dabide, i l nome de la birge era Marie.

28. I antrando puis l anjo onde eilha staba dixo-le: Dius te salbe chena de grácia, l Senhor ye cuntigo, benta yes tu antre las mulhieres.

29. Eilha cumo lo oubiu, turbou-se de l sou falar, i discorrie pensatiba que saudacion serie esta.

30. Anton l anjo le dixo: nun temas, Marie, puis acheste grácia delantre de Dius.

31. Eis cunceberás ne tou bientre, i parirás un filho, i ponerás-le l nome de Jasus.

32. Este será grande i será chamado filho d’Altíssimo, i l Senhor Dius le dará l trono de sou pai Dabide: i reinará eiternamente na casa de Jacó.

33. I l sou reino nun tenerá fin.

34. I dixo Marie al anjo: cumo será isso, puis you nun conheço baron?

35. I respundendo l anjo, le dixo: l Sprito Santo abaixará subre ti, i la bertude d’Altíssimo te cubrirá cun la sue selombra. I por isso mesmo l Santo, que há-de nacer de ti, será chamado filho de Dius.

36. Que aí tenes tu Sabel tue parienta, que até cuncebiu un filho na sue belheç: i este ye l sesto més de la que se diç stere.

37. Porque a Dius nada ye ampossible.

38. I anton dixo Marie: Eis eiqui la scraba de l Senhor, faga-se an mi segundo la tue palabra. – I l anjo se apartou deilha.

39. I naqueilhes dies, lhebantando-se Marie, fui cun priessa a las muntanhas, a ua cidade de Judá.

40. I antrou an casa de Zacarias, i saludou a Sabel.

41. I acunteciu que tanto que Sabel oubiu la saudacion de Marie dou l nino saltos ne sou bientre: Sabel quedou chena de l Sprito Santo.

42. I bradou an alta boç i dixo: benta yes tu antre las mulhieres, bento ye l fruto de l tou bientre.

43. I donde a mi esta dita, que benga bejitar-me la que ye mai de miu Senhor?

44. Porque assi que chegou la boç de la tue saudacion als mius oubidos, lhougo l nino dou saltos de prazer ne miu bientre.

45. I bien abenturada tu, que criste, porque se han-de cumprir las causas que de la parte de l Senhor te fúrun ditas.

46. Anton dixo Marie: la mie alma angrandece al Senhor.

47. I l miu sprito se alegrou por stremo an Dius miu Salbador.

48. Por el tener puosto ls uolhos na baixeza de la sue scraba, porque eis aí d’hoije an delantre me chamaran bien abenturada todas las geraciones.

49. Porque me fizo grandes cousas l que ye poderoso, i Santo l sou nome.

50. I la sue mesericórdia se stende de geracion a geracion subre ls que lo témen.

51. El declarou l poder de l sou braço, çfizo ls que ne fondo de l sou coraçon formában altibos pensamientos.

52. Depuso de l trono ls poderosos, i lhebantou ls houmildes.

53. Anchiu de bienes ls que tenien fame, i çpediu bazíus ls que éran ricos.

54. Tomou debaixo de la sue protecion a Eisrael sou serbo, lhembrado de la sue mesericórdia.

55. Assi cumo lo tenie pormetido a nuossos pais, a Abraan, a la sue posteridade para siempre.

56. I quedou Marie cun Sabel cerca de trés meses, depuis de ls quales boltou para sue casa.

57. Mas a Sabel se le chegou l tiempo de parir, i pariu un filho.

58. E oubírun ls sous bezinos i parientes que l Senhor habie assinalado cun eilha la sue mesericórdia, i se cungratulában cun eilha.

59. I acunteciu que al uitabo die benírun circuncidar l nino; le querien poner l nome de sou pai Zacarias.

60. I respundendo sue mai, dixo: de niua suorte, mas será chamado Juan.

61. I respundírun-le: ningun hai na tue geraçon que tenga este nome.

62. I perguntában por acenos al pai de l nino, cumo querie que se chamasse.

63. I pedindo ua tabrica, screbiu dezindo: Juan l sou nome. E todos se anchírun d’assombro.

64. I lhougo fui abierta la sue boca i la sue lhéngua, i falaba bendezindo de Dius.

65. I l temor se apossou de todos ls bezinos deilhes i se debulgórun todas estas marabilhas por todas las muntanhas de la Judeia.

66. I todos ls que las oubien las cunserbában an sou coraçon, dezindo: quien julgais bós que benerá a ser este nino? Porque la mano de l Senhor era cun el.

67. I Zacarias sou pai fui cheno de l Sprito Santo i profetizou, dezindo:

68. Bendito seia l Senhor Dius d’Eisrael, porque bejitou i fizo la redencion de l sou pobo

69. I porque nos suscitou un salbador poderoso, na casa de l sou serbo Dabide.

70. Segundo lo que el tenie pormetido por boca de ls sous santos profetas que benírun nos seclos passados.

71. Que nos habie de lhibrar de nuossos einemigos i de las manos de todos ls que nos tubíssen ódio.

72. Para eisercitar la sue mesericórdia a fabor de nuossos pais i lhembrar-se de l sou santo pacto.

73. Segundo l juramento que el fizo a nuossos pais Abraan, de que el nos farie esta grácia,

74. Para que lhibres de las manos de nuossos einemigos, lo sírbamos sin temor,

75. An santidade i justícia delantre deilhes, por todos ls dies de la nuossa bida.

76. I tu, nino, tu serás chamado l profeta d’Altíssimo, porque eirás ante la face de l Senhor a porparar ls sous caminos.

77. Para se dar al sou pobo l coincimento de la salbacion, a fin de que el reciba l perdon de sous pecados:

78. Pulas antranhas de mesericórdia de l nuosso Dius, cun que alhá d’alto nos bejite este sol ne oriente:

79. Para alemiar ls que bíben de assiento nas trebas i na selombra de la muorte, pra deregir ls nuossos pies ne camino de la paç.

80. Ora l nino crecie i se forteficaba ne sprito i habitaba nes desertos até al die an que se manifestou a Eisrael.

segunda-feira, 5 de novembro de 2007

Capítalo VII de la 1ª Carta de San Paulo als Coríntios


[Esta traduçon de Bernardo Fernandes Monteiro fui publicada na Revista de Educação e Ensino, Vol. IX (1894), pp. 182-184 i esta cuido que ye la purmeira beç que se publica apuis dessa era. Nun sabemos se tenerá traduzido toda la 1ª Carta de San Paulo als Coríntios, mas solo l capítalo VII ye publicado [Essa Carta de San Paulo ten XIII capítalos]. La única andicaçon que se puode sacarde l testo publicado ye la seguinte: la purmeira frase – ‘Paulo chamado apóstolo de Jasus Cristo por buntade de Dius a Sóstenes nuosso armano’ – nun pertence al capítalo VII, mas ye la frase cun que ampeça la Carta de San Paulo. Esso poderá querer dezir que Bernardo Fernandes Monteiro, al fazer la lhigaçon cul percípio de la Carta, solo tenerá traduzido l Capítulo VII.

Esta andicaçon, de que solo fui publicado l Capítalo VII de la 1ª Carta de San Paulo als Coríntios, nun mos ye dada por José Leite de Vasconcellos pus de ls Estudos de Philologia Mirandesa, I, p. 27, queda-se cula eideia que la haberá traduzido toda: “... a traducção mirandesa de alguns capitulos do Evangelho de S. Lucas, e a primeira Epístola de S. Paulo aos Corinthios...”. nun mos ye dada por J. Leite de Vasconcelos, pus de ls Tamien Antonio Maria Mourinho parece seguir la mesma eideia (“Breves Notas sobre a Língua Mirandesa desde há cem anos”, antroduçon a la 2ª eidiçon de ls Estudos de PhiloLogia Mirandesa, II, de J. Leite de Vasconcellos).

La scrita stá por mi puosta cunsante la Cumbençon Ourtográfica de la Lhéngua Mirandesa, mas mantenendo las caratelísticas de la scrita de Bernardo Fernandes Monteiro. A. F.].




Por Bernardo Fernandes Monteiro


Pormeira Eipístola de San Paulo a los Coríntios - Capítulo VII

1. Paulo chamado apóstolo de Jesu Cristo por buntade de Dius a Sóstenes nuosso armano.

Pulo que me pertence poren a las cousas sobre que me screbistes, digo que bom serie a un home nun tocar mulhier algũa.

2. Mas, por ebitar la fornicaçon, cada un tenga sue mulhier i cada ua tenga sou marido.

3. I l marido pague a sue mulhier lo que debe, i de la mesma maneira tamien la mulhier al marido.

4. La mulhier nun ten poder ne sou cuorpo, mas ten-lo l marido. I tamien de la mesma suorte l marido nun ten poder ne sou corpo, mas ten-lo la mulhier.

5. Nun bos defraudeis un al outro, se nun de commun acordo, por algun tiempo, para bos aplicardes a la ouracion: i de nuobo tornai a coabitar, para que nun bos tente Satanás por buossa ancontinéncia.

6. Poren you digo-bos isto como ũa cousa que se bos perdona, nun por mandamento.

7. Porque quiero que todos bós séiades tales como you mesmo: poren cada un ten de Dius sou própio don: uns, na berdade, de ũa suorte, i outros doutra.

8. Digo tamien a los solteiros i a las biúdas, que les yé buono se permanecíren assi, como tamien you.

9. Mas se nun ténen don de cuntinéncia, cásen-se; porque milhor ye casar-se, do que abrasar-se.

10. Mas aqueilhes que stan ounidos an matrimónio, manda, nun you, se nó l Senhor, que la mulhier se nun separe de l marido.

11. I se eilha se separar, que quede sin casar, ou que faga paç cun sou marido. I el tampouco deixe a sue mulhier.

12. Pulo que toca poren a los demais, you ye que lo digo, nun l Senhor: que se algun armano ten mulhier anfiel, i esta cunsinte an coabitar cun el, nun la lhargue.

13. I que se ua mulhier fiel ten marido que ye anfiel, i este cunnsinte an coabitar cun eilha, nun lhargue la tal a sou marido.

14. Porque l marido anfiel ye santificado pula mulhier fiel e la mulhier infiel ye santificada p’lo marido fiel: d’outra sorte los bossos filhos nun seriē lhimpos, mas agora son santos.

15. Poren se el infiel se retira, que se retire: porque neste causo iá el nôsso armano, ou la nôssa armana, nun stan mais sujeitos a la scrabidon: mas Dius nos chamou an paz.

16. Porque donde sabes tu, á mulhier, se salbarás al tou marido? ou donde sabes tu, á marido, se salbarás la tua mulhier?

17. Poren todabia cada un, conforme el Senhor le haja repartido, cada un conforme Dius le haja chamado, assi ande: i isto ye como you el ourdeno an todas las eigrejas.

18. Ye chamado algun sendo circuncidado? nun busques porpúcio; ye chamado algun an porpúcio? nun se circuncide.

19. La circuncison nada bale, i l porpúcio nada bale: se nun la guarda de los mandamentos de Dius.

20. Cada un na bocacion an que fui chamado, neilha permaneça.

21. Fuste chamado sendo serbo? nun te dé cuidado: i se inda puodes ser libre, aprobeita-te milhor.

22. Porque l serbo, que fui chamado ne Senhor, lhiberto ye de l Senhor: assi mesmo l que fui chamado sendo lhibre, serbo ye de Cristo.

23. Por preço fustes comprado, nun bos fagais serbos de homes.

24. Cada un puis, armanos, permaneça delantre de Dius ne stado an que fui chamado.

25. Quanto poren a las birges, nun tengo mandamento de l Senhor: mas dou conseilho, como quien de l Senhor ten alcançado mezericórdia, para ser fiel.

26. Antendo puis que isto ye bono por causa de la anstante necessidade, porque ye buono para l home star assi.

27. Stás lhigado a la mulhier? nun busques sultura. Stás lhibre de mulhier? nun busques mulhier.

28. Mas se tomares mulhier, nun pecaste, i se la birge se casar nun pecou: todabia los tales padeceran tribulacion de la carne, you quejira poupar-bos a eilha.

29. Isto finalmente bos digo, armanos: L tiempo ye brebe: l que resta ye que nun só los que tenen mulhieres séian como se las nun tubissen.

30. Mas tamien los que chóran, como se nun chorassen, i los que fólgan, como se nun folgassen, i los que cómpran, como se nun possuíssen.

31. I los que úsan deste mundo, como se del nun ousássen: porque la figura deste mundo passa.

32. Quiero puis que bós bibais sin anquietaciones. L que stá sin mulhier, stá cuidadoso de las cousas que son de l Senhor, de como há de agradar a Dius.

33. Mas l que stá cun mulhier, stá cuidadoso de las cousas que son de l mundo, de como há de dar gusto a sua mulhier, i anda debedido.

34. I la mulhier solteira, i la birge, cuida nas cousas que son de l Senhor, para ser santa ne cuorpo i ne sprito; mas la que ye casada cuida nas cousas que son de l mundo, de cumo agradará al marido.

35. Na berdade, digo-bos isto para probeito buosso: nun para bos prender, mas sómente para l que ye ounesto, i que bos facilite l ourar al Senhor sin ambaraço.

36. Mas se algun julga que parece ser desonra própia, quanto a sue filha dunzeilha, l ir-le passando la eidade de casar, i que assi cumben fazer-le el casamento, faga l que quegir: nun peca, se casar.

37. Porque l que formou an sou peito la firme resolucion, nun le oubrigando la necessidade, mas antes tenendo poder na sue própia buntade, i cun isto determinou ne sou coraçon cunserbar la sue filha birge, bien fai.

38. Assi que l que casa la sue filha dunzeilha fai bien, i l que nun casa fai milhor.

39. La mulhier stá ligada a la lei por todo l tiempo que sou marido bibe: mas se morrir l sou marido, queda eilha lhibre: case cun quien quegir, cuntanto que seia ne Senhor.

40. Poren será mais bien abenturada, se permanecir assi, cunforme l miu cunseilho: i julgo que tamien you tengo l sprito de Dius.