segunda-feira, 9 de julho de 2007

L amargor de ls antramoços



Cunta-se que quando l Menino Jasus naciu, Harodes querie-lo matar. El tenie miedo de perder l sou reinado pus ls Reis Magos le dezírun que esse menino era l rei.
Fugindo d’Harodes, San Jesé, Nuossa Senhora i l Menino Jasus scapórun-se de nuite pa l Eigito, an beç de tornáren pa la sue tierra, chamada Nazaré. Ne l Eigito ls homes que Harodes mandara pa ls matar nun los acharien. I por alhá se quedórun até la muorte de Harodes, cunsante las ordes dun anjo que le apareciu a San Jesé.
L Eigito era loinge, mui loinge de Belen, cidade adonde l Menino Jasus habie nacido. Cumo íban a chegar alhá? L Menino Jasus era inda mui pequerrico, cumo todos ls ninos acabados de nacer. San Jesé alhebantou-se de nuite i fui-se a tener cun un pastor que tenie un tagalhico d’oubeilhas i ua burrica para lhebar a cabalho ls cordeiricos quando éran pequeinhos. San Jesé coincie-lo porque, cun outros pastores, le fura a ouferecer un cordeirico al Menino Jasus na nuite an que el naciu.
- Á pastor, amprestais-me la buossa burrica por uns dies?, pediu-le San Jesé.
- I para que quereis la mie burrica?, preguntou-le l pastor.
- Apareciu-me un anjo i dixo-me pa me scapar pa l Eigito porque l rei Harodes quier matar al Menino Jasus.
- Esse Harodes ye mais malo que las queluobras. Lhebai la burrica i scapai-bos debrebe.
L pastor fui-se a buscar la burrica i yá San Jesé la lhebaba pula rede, quando le gritou:
- Ah tiu Jesé, asperai ende. Tenemos de achar un modo de Harodes nun bos achar. Ora, se el fur atrás de las pisagadas de la burrica nistante bos acha.
- I cumo bamos a fazer?
- Yá sei, dixo-le l pastor. Bamos a poner las ferraduras de la burra al para trás. Assi, quando ls guardas de Harodes seguíren de l rastro de la burrica, an beç d’íren atrás de bós, ban pa l outro lhado i nun son capazes de bos agarrar.
L pastor alhá puso las ferraduras de la burrica al para trás. San Jesé botou ua manta fofica anriba la burrica, pus nun tenie albarda, i Nuossa Senhora chubiu-se anriba cul Menino Jasus al cuolho.
La nuite staba scura cumo l miedo i nin un germo s’oubie. Puls caminos yá andában ls guardas de Harodes a saber deilhes, para matar l Menino. San Jesé, an beç de ir pul camino, lhebaba la burra de rede pul meio de las tierras d’arada. Tenien que ir cun muito cuidado para nun fazéren rugido nanhun. Apuis de andáren un cacho grande, ampeçórun a oubir:
- Cherraç, cherreç, cherriç, cherroç, cherruç...
Nuossa Senhora apertou l Menino al cuolho i preguntou-le a San Jesé:
- L que será?
San Jesé agarrou ua dessas cousicas que fazien rugido i lhougo biu que éran antramoços. Rindo-se, dixo-le a Nuossa Senhora:
- Son antramoços secos, nun tengas miedo.
- Mas ls guardas d’Harodes puoden oubir l rugido...
Nesto l Menino Jasus spertou cun aquel rugido i ampeçou a chorar. San Jesé quedou cun tanto miedo que ls guardas oubíran l Menino a chorar que le dixo als antramoços:
- Deiqui palantre ides a quedar amargosos porque spertestes l miu Menino i l fazistes chorar. I inda porriba bos ponistes a fazer un rugido capaç de l oubíren ls guardas de Harodes.
I assi fui. Dende para cá, ls antramoços quedórun amargosos. Antes de los comer hai que los cozer nun caldeiron bien grande i meté-los de molho n’auga por algues dies. Tantos dies cumo aqueilhes que San Jesé, Nuossa Senhora i l Menino Jasus tardórun a chegar al Eigito. Solo apuis ye que ls antramoços déixan de ser amargosos i se puoden comer. I son bien buonos para comer nas fiestas, nun patente dun casamiento ou culs amigos.

Fracisco Niebro
[cuonta adaptada de la tradiçon oural]